In en om een bezemkast van 3x3 meter

Onderwerp: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 6:36 am

Ze zat hier niet voor haar plezier, dat moet als eerste gezegd worden. Ze zat hier, om te kunnen ontsnappen, om jongens te ontwijken. Het liefst was ze naar haar kamer gegaan, maar twee jongens hadden vlak voor haar deur een gesprek, wat ervoor gezorgd had dat ze rechtsomkeert gegaan was en uiteindelijk in deze bezemkast belandt was. De ruimte was klein, hoogstens drie bij drie meter en met een klein, oud bureau, een stoel en een fel licht, dat aan het plafond hing. Ze was gaan zitten op het bureau en had haar knieën opgetrokken, waarna ze zo rustig mogelijk haar haar was gaan invlechten, in een vlecht met vier "strands" in plaats van drie. Een moeilijke techniek, maar als je hem eenmaal bezat was het vrij makkelijk. Haar felblauwe ogen keken zo nu en dan op, een angst in haar ogen te zien, die er altijd zou zijn. Ze kende angst als geen ander, angst voor mensen, angst voor zichzelf, angst voor alles en iedereen. Het zou niet overgaan, dat wist ze, hoogstens minder worden. Maar de dag dat ze niet meer bang zou zijn, die dag kon ze wel op haar buik schrijven. Ze zuchtte en concentreerde zich weer op de vlecht. Onderdoor halen, bovenom, onderdoor halen, bovenom, bovenom, onderdoor halen, bovenom, onderdoor halen, somde ze op in haar hoofd, om de tel niet kwijt te raken. Met tellen - hoewel dit eigenlijk geen tellen is - kon ze deze vlecht maken, anders niet.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 7:16 am

Hadden ze dan werkelijk geen énkele aansteker in dit verdomde gebouw? Gunde niemand haar dan ook maar één vlammetje? Ze wilde er gewoon naar kijken, verder niets. Ze zou het hier heus niet in de fik steken, of zo... Nee, echt niet. Ze zou gewoon een beetje met de aansteker spelen en hem netjes terugleggen op de plek waar ze hem vandaan had. Geen problemen veroorzaken. Ze had het zichzelf plechtig beloofd, maar om dat ook na te komen had ze wél eerst even mooi een aansteker nodig, en die waren nergens te vinden, ook niet in keukens of bezemkasten. Wat dachten die mensen wel niet? Dat het gevaarlijk zou zijn als die hier los lagen? Er waren toch immers ook gestoorden hier zo die wel aanstekers hadden, en die dus blijkbaar niet streng gecontroleerd waren op alles waarmee je vuur kon maken en waarbij de kamer niet grondig doorzocht was. Waar hadden ze die van Viënna gelaten? De aanstekers die zij bij zich had gehad konden onmogelijk van de aardbodem verdwenen zijn, en dat betekende dat ze ergens verstopt moesten liggen. Vanaf nu zou Viënna iedere deur, ieder hokje, ieder muizengat proberen om iets te vinden waarmee ze vuur kon maken. Ze kon niet zonder vuur. Misschien dachten mensen dat haar vuurzucht over zou gaan als ze al haar bezittingen zouden afpakken, maar zo was het werkelijk niet. Het was als drugs: ze moest het hebben. Daarom liep ze nu ook nijdig richting de deur aan het einde van de hal, eentje die ze waarschijnlijk nog niet geprobeerd had. Met een snel gebaar strekte ze haar hand uit naar de deurklink, al was die zeker nog op drie meter afstand. Misschien was hier iets interessants te vinden.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 7:18 am

Zijn donkere, reebruine ogen glansden gevaarlijk, vijandig naar elke passant - hoe min ze ook verkeerd deden, terwijl hij zich met een sigaret tussen zijn lippen en weg van zijn slaapkamer - die hij uiteindelijk gedag had durven zeggen - naar de trap, die hem uiteindelijk weer tot de tuin van het instituut moest leiden. Het recht tuin te worden genoemd had de lap groen niet daadwerkelijk, maar bij gebrek aan een beter - en een beschaafd blijvend - woord, werd het begrip tuin luchtig in de mond genomen. Niet dat er verder nog over nagedacht werd - wie zou het ook. Tuin of doelloos stukje groen, hij moest er zijn - met dank aan de regel dat binnen niet gerookt mocht worden, welke idioot - hoogstwaarschijnlijk dezelfde idioot die gezag had over het hele gebouw - dat bedacht had was hem verder een zorg, maar toch zeker van lichte irritatie. Hij was inmiddels al op de beneden verdieping toen zijn lichaam vol met dat van een ander in aanraking kwam. Hij voelde zijn borst pijnlijk hart op die van de andere persoon klappen, waarna hij - om zijn balans te herstellen - een stap achteruit moest doen en onhandig met zijn armen zwaaide - waarbij hij de persoon in kwestie een klap voor het gezicht gaf en de ring die hij op het moment om had een rode schaaf op haar smalle gezichtje aanbracht. Hij keek kort verdwaasd naar dit tafereel, waarna hij zich er van bewust werd dat zijn sigaret in de botsing tussen zijn lippen was weggevallen en zonder nog een woord te zeggen zich voorover boog om de peuk van de tapijten vloerbedekking te pakken. Hij klemde het ding weer tussen haar lippen, waarna hij haar nog een paar tellen bewegingsloos aankeek voor hij op kille toon opmerkte dat ze ‘wel uit haar doppen had kunnen kijken’ - zijn schuld was het immers niet. Ze had in de weg gestaan en daar had hij voor de rest niets mee te maken, als ze nu maar een stukje opzij ‘in de weg’ had gestaan, zodat ze voor hem tenminste geen last meer was - want dat was ze, een last. Ze was verspild sociaal contact en hij bromde ook geïrriteerd na dit gezegd te hebben - al was het niet specifiek naar haar, hoewel de kans groot was dat ze het op die manier zo opvatten - het zou hem een worst wezen.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 7:59 am

Au. Wie haalde het in godsnaam in zijn verdomde kop om op dit moment keihard tegen haar aan te botsen? Ze zou die persoon wel eens even flink toespreken op dat asociale gedrag op dit verkeerde moment. Viënna was tegen de deur aangevallen, dat een doffe bonk veroorzaakte en voelde een brandende steek in haar wang, alsof er iets langs geschaafd was. Verwoed veegde ze haar blonde haren uit haar gezicht om zo de persoon die tegen haar op geknald was aan te kunnen kijken. Ze zag hoe de jongeman een sigaret van de grond op raapte en - een sigaret! Dan moest hij een aansteker hebben. Het was immers onmogelijk om een peuk aan te steken zonder vuur. Of misschien had hij lucifers. Hoe dan ook, hij had vuur. En vuur was wat Viënna nodig had. Toch waren het niet de woorden "Ik wil je aansteker" die over haar lippen kwamen. Ze deed een stap naar voren, gaf de jongeman een duw tegen zijn borstkas en keek hem aan met een felle uitdrukking op haar gezicht. 'Volgens mij ben jíj hier degene die uit zijn doppen moet kijken,' sprak ze hem toe. 'En trouwens, binnen roken is verboden, weet je nog?' Niet dat dát haar iets kon schelen, maar ze moest eenmaal iets zeggen om hem een verwijt te maken, want zo was Viënna. Bovendien zag hij er toch niet uit als iemand die zijn aansteker aan haar uit zou lenen, dus dan kon ze best ruzie met hem maken, toch?

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 8:14 am

Haar handen kwamen tegen zijn borstkas, waarna ze hem een voor haar - waarschijnlijk - harde zet naar achteren gaf en eerlijk, de kracht die ze in zich had was ietwat boven gemiddeld, was het niet dat hij ruim een kop boven haar uitstak en hierbij opmerkelijk breder dan haar was - iets wat dan wel niet verrassend was, maar wel een feit, waardoor hij niet meters naar achteren vloog. Haar duw was echter hard genoeg om hem twee - misschien drie - passen achteruit te laten doen, al was dit gedeeltelijk om het feit dat hij het fysieke contact met de vreemde niet daadwerkelijk kon waarderen. Hij keek haar hierdoor nog een slag norser, geïrriteerder aan, voordat haar woorden een smalende lach om zijn lippen wisten te krijgen. Pure minachting schitterde hierbij in haar ogen en het leek bijna alsof hij bij haar woorden - als één of ander heiligboontje uitgesproken - zijn sigaret zou uitnemen om zo minachtend voor haar voeten te spugen. Het feit was dat hij dit niet deed en de sigaret kalm tussen zijn lippen beet en slechts snoof, voordat hij zijn energie weer durfde te verbruiken aan het gesprek met haar. ‘En, gaat jou dat wat aan?’ Bromde hij op barse, geïrriteerde toon, waarna hij een aansteker uit zijn zak viste en de peuk voor haar ogen aanstak, op de aansteker weer op te bergen en een pluim rook in haar gehavende gezichtje te blazen. ‘Alsof iedere idioot in dit godvergeten oord zich aan die regels houdt, besteedt je aandacht liever aan iemand anders als je per se de regels wilt naleven.’ Opnieuw snoof hij, terwijl hij de rook ditmaal via zijn neus liet ontsnappen. Ze zag er niet s uit als een heiligboontje - waarschijnlijk zelfs een onruststoker, dus waar ze het recht vandaan haalde hem op zijn fouten te wijzen - alsof hij die fout op dat moment al was begaan - wist hij niet. Het gesprek duurde hem al veel te lang, waardoor hij in de eerste instantie langs haar probeerde te stappen - was het niet dat ze het pad met haar toch redelijk tengere lichaam aardig wist te versperren. ‘Ga uit de weg,’ bromde hij geïrriteerd.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 8:36 am

Het was meteen duidelijk dat ze met een nors en antisociaal figuur te maken had. Zijn hele houding straalde irritatie uit, maar Viënna liet zich niet zomaar afschrikken. De houdingen van anderen deden haar over het algemeen niets. Hij had een punt, dat zeker, Viënna was zelf ook geen persoon die zich aan de regels hield. Was haar immers niet opgedragen om uit de buurt te blijven van alles dat ook maar met vuur te maken had? Ze keek hoe hij de peuk aanstak en bleef naar de plaats staren waar hij hem had opgeborgen. 'Dat gaat me heel veel aan, eigenlijk,' zei ze zonder haar ogen af te wenden van de zak waarin de aansteker weer was verdwenen. 'Ik heb je aansteker nodig.' Ze zei het op een vastberaden, zelfverzekerde toon zonder een spoor van twijfel of angst in haar ogen. Hij moest er langs, zij moest een aansteker. Wilde hij hem niet geven? Pech gehad. Viënna moest hem hebben en we kennen Viënna allemaal als iemand die niet zich niet vlug gewonnen geeft. Ze hief haar blik op en staarde, zonder een kik te geven, doordringend in zijn donkere ogen.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 8:47 am

Ze was toch zeker rechtdoorzee, ze leek zonder angst en keek hem dan ook onverschrokken in de ogen, terwijl ze het antwoord gaf - al was het niet wat hij verwacht of gewild had. Haar antwoord en vervolgens bevel - of misschien eerder dringend verzoek - irriteerde hem, meer dan de gemiddelde persoon in het instituut deed, waardoor hij haar in de eerste instantie minachtend aankeek - niet van plan ook maar enig antwoord te geven of haar überhaupt zijn aansteker te geven, ze zag er namelijk niet naar uit alsof ze hem nog terug zou geven. De aansteker was een prioriteit in zijn leven en leende hij dan ook zelden - of zeg maar gerust nooit - uit, daarbij deed hij al jaren met het ding. Het was gifgroen van kleur, met een opvallende tekening erop, voornamelijk in zwarte en donker grijze kleuren. Het was echter een raadsel wat het precies moest voorstellen, wat één van de redenen was dat hij er aan gehecht was geraakt. Nietszeggendheid kon voor hem meer betekenen dan voor ieder ander, nietszeggendheid had betekenis in zijn ogen. Ze mocht hem daarom niet, niet eens lenen - als ze dat dus zou willen. ‘Nee,’ antwoordde hij dan ook nors, na haar enige tijd in stilte te hebben aangestaard. Haar houding beviel hem niet en opnieuw deed hij een poging om langs haar te komen - opnieuw iets waar hij niet in slaagde. Ze besloeg het toch vrij brede pad met haar verder niet zo imposante lichaam en keek hem onverschrokken in de ogen, die op hun beurt kil in de hare staarden. ‘Nee,’ zei hij nogmaals, om zijn woorden te bevestigen en zijn hand kwam op de zak waar de aansteker in was verdwenen - om het ding niet voor alsnog aan haar te verliezen. Op dat moment voelde hij een onplezierige leegde in de rechterzak van het vest dat hij droeg, waarna hij nog geen seconde later een kleine ritten door de kier van de bezemkast waar ze - klaarblijkelijk - voor hadden gestaan, zag verdwijnen. Hij vloekte, waarna hij haar opzij duwde en de bezemkast in dook, om daar de ritten in een hoek te zien verdwijnen - tussen verschillende schoonmaakspullen en gerijen, waardoor hij opnieuw vloekte. De deur die in het slot viel, was echter een nieuw punt van aandacht en met een ruk keek hij naar de gesloten deur, waarna zijn handen zich aan de deurknop vergrepen.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 9:02 am

Oké, best, dan liet hij zichzelf maar opsluiten in een bezemkast. Als hij Viënna haar zin niet gaf moest hij daar maar voor boeten. Hoewel ze erg verrast geweest zou zijn als hij haar werkelijk zijn aansteker gegeven had, was ze toch geïrriteerd om het feit dat hij zomaar verdween zonder dat ze de kans had om duidelijk te maken dat zij momenteel heel erg hard een aansteker nodig had. Ze had de sleutel in de deur omgedraaid en stak hem in haar broekzak, maar toch kon ze het werkelijk niet laten om naar de stoel die een eindje verderop stond te lopen. Vlug tilde ze hem op en schoof ze hem daarna onder de deurklink. Het was misschien gemeen, maar ach, hij was degene die problemen met haar gezocht had en dus voelde ze geen spijt toen ze 'Pas goed op je aansteker!' tegen de deur riep, zich omdraaide en met een zelfvoldane uitdrukking op haar gezicht de gang verliet.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 9:05 am

Plots was de rustige atmosfeer voorbij, kwam er iemand de kleine ruimte in en God! het was nog een jongen ook. Ze duwde zichzelf overeind, zodat ze uiteindelijk stond op de tafel, alsof ze in de muur wilde verdwijnen. Het was de klik die haar beangstigde, de klik die aantoonde dat de deur dicht was gevallen en toen gestommel, alsof iemand er wat tegen aan zette. God, opgesloten zitten werd ze al niet vrolijk van, met een meisje was nog tot daar aan toe, maar met een jongen? Waarom moesten ze haar zo pijnigen? God, deze kamer was nog geen drie bij drie en dan zat ze hier dus waarschijnlijk opgesloten. Haar ogen waren groter geworden, gevuld met angst, terwijl haar handen tegen de muren geklemd waren. Het ruwe beton schuurde tegen haar handpalmen, haalde deze zelfs open, maar ze voelde het niet eens, want de angst had haar hele lichaam over genomen. Ze had niet eens opgemerkt dat een ritten de kamer in was gekomen en tussen de schoonmaakspullen verdwenen was. Haar ogen waren gericht op de jongen met de bos krullen, die zijn handen om de deurknop had gelegd en luid vloekte. Godsamme, met wie was ze nu weer belandt? Oh man, alsjeblieft, als dit nu maar goed ging, want anders werd ze helemaal panisch.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 9:21 am

Het gestommel dat hij vervolgens hoorde, voorspelde weinig goed - het voorspelde zelfs helemaal niets goeds en toen ze haar woorden naar de deur slingerde, verliet opnieuw een luid gevloek zijn lippen. Zijn greep om de deurknop verslapte - omdat hij dondersgoed besefte dat de hendel niets verder kon uithalen dan loze energieverspilling - waarna hij zijn handen tot vuisten balde en deze een paar maal luid tegen de houten deur liet vallen. Het gebonk dreunde tot ver in zijn eigen trommelvliezen door, terwijl hij enkele minuten kwaad op de jongedame bleef schelden - die in die tijd, hoogstwaarschijnlijk al was weggelopen en hem voor dood had achtergelaten. Hij was wel haar laatste zorg en dit feit irriteerde hem meer dan hij al geïrriteerd was, voordat hij zich bij de feiten neerlegde en met een zacht ‘Trut’ bij de deur weg stapte en zijn blik door de ruimte liet gaan. De kast was niet groter dan drie bij drie meter en was voornamelijk gevuld met veel schoonmaakspullen, al stond er nog een stoel, die keurig aan een oud bureau was geschoven. Het meisje op het bureaublad ontging hem, terwijl hij de ritten inmiddels bij de planken aan de muur wist te ontdekken. Het kleine beestje was via een bezem en ragebol omhoog geklommen, waarna het langs planken verder was getrippeld en pas toen hij achter een bos rode, stijlen lokken schoot, werd hij zich bewust van de tweede persoon - buiten hemzelf - in de ruimte. Hij vloekte, terwijl hij enigszins geïrriteerd in haar blauwe ogen keek, die hem angstig aanstaarden, terwijl ze zich houterig tegen de muur klemde. Opnieuw was zijn aandacht niet langs genoeg bij haar om voor hem op te vallen en zag hij de ritten aan haar andere kant met zijn pootjes aan een lok haar klemmen. Het diertje gleed echter langs de laatste losse lok haar met een noodvaart naar beneden, waardoor hij zich direct afzette en op het meisje - en dus de ritten - afschoot. Zijn handen grepen in de losse lok en pakten nog net de ritten, voordat deze op het bureau stortte - met een waarschijnlijk niet te prettige afloop. ‘Riz, kutbeest,’ schold hij op het diertje, voor hij glimlachte en liefkozend over zijn kopje aaide - en pas daarna het meisje opnieuw opmerkte. Zijn ogen werden automatisch kouder, terwijl hij haar bewegingloos bleef aanstaren.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 9:41 am

Ze had het aangekeken, hoe de jongen haast door het lint ging, tegen de deur ramde. Het was dus zeker, ze zaten hier opgesloten, totdat iemand hen hieruit zou halen. Maar dit was een niet al te bekende kamer, dus ze had geen hele grote hoop.
Haar aandacht werd getrokken door een kleine ritten, die langs haar haar liep, erin klom en er zelfs ook weer met een noodgang uit gleed. Nog voor ze het goed en wel besefte, zaten zijn handen in haar haar en vervolgens ook voor een deel bovenop haar, om het beestje te grijpen, waarna hij deze uitschold en toen glimlachte, iets wat ergens vreemd eruit zag, omdat zijn gezicht verder vrij nors stond. En toen zijn ogen, donker, koud, die haar aankeken, bewegingloos en ze voelde hoe haar hele lichaam koud werd, verstijfde. Ze staarde hem aan, haar handen nog steeds tegen de schurende beton aan, wat ze nu wel begon te voelen. De pijn haalde haar weer terug naar de realiteit en ze knipperde, waarna ze zichzelf overeind duwde en van het bureau af klauterde, om zo ver mogelijk bij hem vandaan te gaan staan. Haar ogen keken hem angstig aan en de vlecht, waar ze zo zorgvuldig mee bezig was geweest, was er nu half uit, was vrijwel niets meer van over. Ze voelde de rug tegen haar muur, voelde opnieuw de betonnen muur schuren en liet zich naar beneden zakken, wat haar waarschijnlijk een paar krassen op haar rug zou opleveren. Haar knieën trok ze op, waarna ze zich zo klein mogelijk maakte en hem angstig aan keek.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 10:42 pm

Haar houding was angstig, maar waar hij verwachtte dat ze eeuwig stil zou staan, bewoog ze uiteindelijk onder zijn priemende blik. Zijn ogen weken nog geen moment van haar lichaam, haar gezicht en uiteindelijk de hel blauwe ogen, die hem tijdens haar bewegingen angstig bleven aankeken. Haar handen, die ze pijnlijk tegen de muur had geschuurd, duwde ze iets stevig tegen de muur - als was dit alleen om zichzelf van de muur te duwen en langs het bureau omlaag te klauteren, om een plek zover van hem vandaan op te zoeken en in hier verslagen op de grond te zaken. Ze zag er verslagen uit, zonder nog maar enige ‘gevecht’ met hem te zijn aangegaan, ze liet haar hoofd op haar knieën vallen om hem vanuit deze positie aan te blijven kijken. Het verbaasde hem dat ze nog niet over haar hele lichaam trilde en terwijl hij een moment nam om dit vogeltje - gewonde vogeltje - te bestuderen, gebruikte de ritten de tijd om langs de mouw van zijn vest omhoog te klauteren, zich in zijn capuchon te laten vallen en vervolgens langs zijn rug en jeans tot de grond te komen. Het grijs met witte beestje schoot vervolgens over de houten vloer, naar het meisje tegen de muur, waarna hij - dapper als hij was, met schitterende kraaloogjes - op haar schoen klom en langs haar been omhoog klopt tot haar knie en hierbij dicht bij haar gezicht kwam te zitten. Zijn neusje snuffelde over haar wang en de ritten die het meisje leek te verkennen, haalde hem weer terug naar de werkelijkheid. ‘Rizmo.’ Zijn stem klonk boos, terwijl hij de ritten toesprak, die bij zijn stem zijn neusje van haar gezicht haalde en hem kort met zijn zwarte kraaloogjes bleef aankijken, voordat hij zich weer tot de zachte wang van het meisje richtte. Hij kwam omhoog, om zo zijn pootjes op haar wang te leggen en met zijn nageltjes over haar huid te krassen, waardoor hij - Thane - in een paar snelle passen naar haar toe liep en het ratje van haar knie viste. ‘Riz, stop daarmee,’ bromde hij het beestje geïrriteerd toe, waarna hij haar verontschuldigend aankeek. ‘Sorry,’ zei hij toen, duidelijk zijn eigen balans verstorend met dit woord. Hij drukte zijn vinger zacht op het kopje van de ritten, waarna hij zijn schouders ophaalde in ‘hij is nu eenmaal zo’ gebaar.

Ik ga even over de braderie, tot zo!

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter vr sep 07, 2012 10:52 pm

Zijn blik leek niet van haar af te wijken en dat beangstigde haar nog meer. Haar aandacht werd echter getrokken door de kleine ritten, die zijn weg naar haar schoen vond en zo via haar jeans, naar haar knie klom. Het kleine diertje was vertederend en voor even was Sally afgeleid, afgeleid van het besef dat er een jongen in deze kamer was, op nog geen twee à drie meter afstand. Ze streek met een slanke vinger over het kopje, toen deze over haar wang begon te snuffelen. Het kietelde een beetje en ze beet dan ook op haar lip, hoewel ze een zwak glimlachje niet kon tegenhouden. Echter, een stem die boos klonk, haalde haar weer uit het kleine wereldje waar ze even in had gezeten. Schijnbaar heette de ritten Rizmo, maar deze scheen nogal eigenwijs te zijn, want hij keek slechts even naar zijn baasje, om vervolgens weer terug te keren naar haar wang. Ze voelde zijn pootjes op haar wang en toen een zwakke pijn van de nageltjes over haar huid. Geschrokken en angstig keek ze op, toen ze snelle passen hoorde en hoe het diertje plots weg was, maar in ruil daarvoor was de jongen dichtbij gekomen. Te dichtbij. Ze duwde zichzelf verder de hoek in, probeerde uit alle macht bij de jongen vandaan te komen. Maar het simpele woord verwarde haar. Jongens zeiden geen sorry, niet tegen haar. Nog nooit had ze haar broer of enig andere jongen sorry horen zeggen, als ze iets deden en al helemaal niet als het eigenlijk niet hun schuld was. Een beetje verward schudde ze zwakjes haar hoofd, waarbij een paar helse lokken mee bewogen. 'Het... Het geeft niets,' wist ze er uiteindelijk met moeite uit te krijgen, maar god, wat trilde haar stem zeg! Ze vond het wonderbaarlijk dat haar hele lichaam nog niet trilde, maar schijnbaar hadden de trillingen zich vandaag beperkt tot haar handen en haar stem, want haar handen trilden wel en flink ook.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 1:44 am

Ze drukte zich verder in de hoek - al werd ze al bijna tussen haar eigen massa en de schurende, betonnen wand samengedrukt - toen hij dichterbij kwam, om vervolgens voor haar neus tot stilstand te komen. Het beeld van het glimlachende meisje, het vogeltje met een glans van geluk in haar ogen stond op zijn netvlies gegrift, terwijl hij naar het inmiddels weer doodsbange meisje keek. Zijn woorden leken haar te verwarren en haar blauwe ogen waren nog altijd verward, toen ze haar hoofd schudde om te zeggen dat het niets was. Het was niets, maar haar stem beefde en bewust dat dit door hem kwam, deed hij weer enkele passen achteruit. ‘Nee, ik wil niet dat Rizmo zich met vreemden bemoeit.’ Zijn stem had een norse, barse klank, terwijl hij het sprak - maar ergens leek hij rekening met haar te houden, was hij voorzichtiger, hoewel dit waarschijnlijk niet aan hem te zien was. ‘Dus, vertel je naam,’ beval hij vervolgens, terwijl hij zijn blik kort naar de ritten op zijn handpalm verplaatste, die met zijn donkere kraaloogjes avontuurlijk naar de mouw van zijn vest keek - hem negeerde hij compleet, duidelijk niet tevreden met zijn huidige positie. Het beestje draaide, staarde naar het meisje en haar vurige, rode lokken, waarna het als een speer over zijn arm schoot en zijn vorige tocht naar haar herhaalde, was het niet dat hij het beestje op de grond wist tegen te houden en weer vastgreep, om hem in de zak van het vest te steken. ‘Riz, blijf daar, anders blijf je in je kooi.’ Hoewel ze duidelijk niet dezelfde taal spraken, leken zijn woorden dit keer tot het diertje door te dringen en trok het zich terug in de zak, afwachtend op zijn volgende spetterende debuut optreden. Zijn kraaloogjes bleven echter over de rand heen, naar het meisje gluren, terwijl hij - Thane - ook zijn blik op haar gericht hield.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 1:55 am

Ze volgde hem met haar ogen, hield hem nauwlettend in de gaten en ze durfde zichzelf iets minder tegen de muur aan te drukken, toen hij weer een paar passen achteruit deed. Ze voelde haar rug branden, waar het ruwe beton haar huid duidelijk gemarteld had, door haar vest heen. Zijn stem beangstigde haar, een norse, barse klank en onbewust kromp ze in elkaar. Toen hij een bevel uitdeelde, keek ze hem aan, een haast verslagen blik in haar ogen. Bevelen kon ze niet negeren, dat was er jaren geleden wel uit geslagen door haar liefdevolle broer. Bevelen negeren betekende dingen doen die je niet wilde, dat zat nu eenmaal zo in haar systeem. 'Sally,' antwoordde ze, haar stem zacht, nog steeds trillend. Ze keek naar het beestje, dat schijnbaar naar haar toe wilde, maar door de eigenaar werd tegengehouden. 'Je weet mijn naam,' zei ze en voor het eerst klonk haar stem wat harder, minder trillend, 'dus ik ben geen vreemde meer. Waarom laat je hem niet gewoon lopen?' Meteen na deze woorden beet ze op haar lip, wendde ze haar blik af, kwam haar lichaam in de houding die voor haar zo bekend was. Een houding die het toe zou laten als hij haar nu zou slaan, omdat ze "tegen hem in gegaan was". Oude herinneringen, oude handelingen, maar nog steeds aanwezig in haar lichaam en waarschijnlijk ook voor altijd. Haar ogen stonden afwezig, dof, omdat ze "wist" wat er zou gaan gebeuren. Ze zou toegeschreeuwd worden, dat ze een brutaal kreng was en dat ze een hoer was, vervolgens zou ze geslagen worden en als extra straf zou ze ook nog een keer verkracht worden. Het was bekend voor haar en daarom ging Sally zelden tegen mensen in. Dat ze dit nu wel tegen deze vreemdeling deed, was iets wat je eigenlijk vrij bijzonder kon noemen.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 2:06 am

Ze leek te ontspannen - al was bijna niet aan haar te merken - en kwam licht, niet meer dan enkele millimeters van de muur af. Haar ogen, blik was verslagen toen ze hem uiteindelijk weer aankeek en zacht, nog altijd trillend prevelde ze haar naam, waarna hij knikte - een simpel teken om aan te tonen dat hij haar gehoord, begrepen had. Haar volgende woorden verrasten hem, terwijl zijn hand zich weer in de zak met de ritten stak, maar direct nadat ze was uitgesproken sloeg ze haar ogen neer en beet op haar onderlip. Haar houding en positie veranderden, waardoor ze - hoe gesloten ze ook bleef - een toegankelijkere houding kreeg, gemakkelijk te benaderen. Hij zou haar aan kunnen raken - als hij dit zou wilde, maar hij vermoedde niet dat zijn aanrakingen zouden zijn als wat ze in gedachte had. Ze bleef ondanks de kleine verandering in haar houding, duidelijk angstig en het leek alsof ze elk moment in tranen kon uitbarsten - simpel door de druk die ze zichzelf leek op te leggen. Hij kwam inderdaad weer dichterbij, maar in plaats van te doen wat ze verwachtte, pakte hij haar hand - voorzichtig - en trok haar in een rustige beweging van de muur. ‘Je doet jezelf pijn,’ bromde hij, waarna hij knielde en haar hand opende, om de kleine ritten op haar hand te zetten. ‘Ik ken je,’ zei hij bevestigend, een antwoord op haar eerdere woorden. De ritten keek hem verrast aan en hij knikte goedkeurend, waarna het beestje langs haar vest omhoog klom en tussen haar helrode lokken dook en zich op haar schouder verschanste. ‘Thane,’ zei hij uiteindelijk, om zich zo ook aan haar voor te stellen, waarna een moeizame glimlach om zijn lippen krullen. Het stond zijn gezicht niet, het was duidelijk dat hij niet vaak glimlachte en zelfs dit kleine gebaar hem moeite kostte. Hij stapte weer bij haar weg, waarna hij in kleermakerszit voor haar ging zitten - er niet vanuit gaand dat ze binnen nu en een paar minuten zouden worden bevrijd uit het benauwende hokje.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 2:17 am

Haar lichaam vulde zich weer met angst toen hij haar hand pakte, hoe voorzichtig het ook was en deze angst kwam als vanzelf weer in haar ogen, die hem angstig aankeken, hem haast smeekten om haar niet aan te raken, hoewel hij dat waarschijnlijk niet zou kunnen interpreteren. Ze voelde hoe de schurende muur uit haar rug verdween en opnieuw verwarden zijn woorden haar. Ze schudde wat verward haar hoofd en keek toen toe hoe hij haar hand opende, om de kleine ritten hier neer te zetten. Ze keek hem weer aan bij zijn volgende woorden en schudde opnieuw haar hoofd. Hij kende haar nu, maar niet op de manier die zij waarschijnlijk bij "kennen" plaatste. Ze keek naar het diertje, hoewel hij op een gegeven moment niet meer zichtbaar was voor haar. Ze voelde het diertje op haar schouder zitten, maar ze durfde haar blik verder niet van de jongen voor haar af te wenden. De glimlach leek hem moeite te kosten, stond zijn gezicht op een bepaalde manier niet.
Ze merkte dat ze haar adem had ingehouden, want toen hij weer bij haar weg stapte, liet ze haar adem gaan, haalde oppervlakkig adem, om haar longen weer met lucht te vullen. Ze bleef hem aan kijken, terwijl ze weer in de gesloten houding ging zitten, haar ogen angstig. 'Ik ben het niet die mezelf pijn doe,' ging ze tegen zijn eerder woorden in, haar stem weer zacht, 'dat zijn jullie.' Ze wendde haar blik weer af, keek naar de ritten en streelde zachtjes over het kleine kopje. 'Thane,' herhaalde ze uiteindelijk, meer voor zichzelf dan voor hem. Ze voelde zich ongemakkelijk, heel ongemakkelijk en wilde het liefst weg, weg van hem.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 2:27 am

Als vanzelf veranderde haar houding weer, sloot ze zich af, terwijl de angst door haar ogen wakkerde. Het was als olie op vuur, hoe dichter bij haar kwam, hoe onheilspellender de vlammen in haar helder blauwe ogen werden, hoe vuriger en groter. Hij was er onmachtig over, kon er niets aan veranderen - besefte hij, wist hij. Haar woorden zorgden er voor dat hij, op zijn beurt, verward raakte. Zoals hij haar klaarblijkelijk steeds verwarde, deed zij dit nu met haar woorden, het feit dat ze hem - of meer dan hem, hen - beschuldigde. Ze deed zichzelf geen pijn, zíj deden haar pijn, maar hij kon niet begrijpen wat ze ermee bedoelde. Hij deed haar niets, had niets kwaads in de zin - op het moment in ieder geval niet. Zolang ze hem niet irriteerde, zolang zij geen olie op zijn vuur gooide. De verwarring die hij hierdoor voelde, irriteerde hem echter wel en deze irritatie schitterde duidelijk in zijn ogen, terwijl hij onbegripvol met zijn hoofd schudde. ‘Ik doe niets,’ protesteerde hij, waarna hij weer opstond en haar vanuit deze positie kort aankeek. ‘Jíj doet jezelf pijn,’ herhaalde hij vervolgens, waarna hij naar het bureau liep en zich hierop zette, met zijn voeten op de stoel die erachter stond. Hij zette zijn ellenbogen op zijn knieën, waarna hij met zijn hoofd op zijn handen steunde. Hierbij leunde hij naar voren en kwam de transparante steen onder zijn t-shirt vandaan, de hanger bungelde voor zijn borst, terwijl het vagelijk naar een groenblauwe kleur leek te veranderen. Te bedenken dat dit allemaal kwam, omdat hij zijn aansteker niet aan het andere meisje had willen afgeven - waarom zou hij? Hij nam een hijs van de sigaret, die in deze tijd tussen zijn lippen was blijven hangen, waarna hij de rook in de ruimte uitblies. Het gezicht van de rokerige pluimen kalmeerde hem, al bleef de ketting rond zijn groenblauwe kleur hangen - niet dat het hem opviel. Het feit dat hij in de ruimte - met ‘Sally’ - was, irriteerde hem nog steeds.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 2:38 am

Hij had gelijk, dat besefte ze maar als te goed, maar wat kon zij er mee? Ze wist niet hoe ze met dit moest omgaan en ze haalde uiteindelijk Rizmo van haar schouder, om het diertje in haar hand te houden en over het kopje te strelen. Ze volgde zijn bewegingen nauwlettend, keek hoe hij op het bureau ging zitten. 'Omdat dat de enige manier is om aan de andere pijn te ontsnappen,' verdedigde ze zichzelf, toen hij weer zei dat ze toch echt degene was die zichzelf pijn deed. Ze keek toe hoe hij rustig een hijs van zijn sigaret nam, om de rook in de ruimte uit te blazen. Ze wendde haar blik weer af en zuchtte. Schijnbaar was deze jongen toch niet van plan om haar wat aan te doen - nog niet tenminste - en daarom durfde ze van haar plaats af te komen. Ze duwde zichzelf moeizaam omhoog, Rizmo nog steeds in haar hand en zette het diertje toen weer op haar schouder. 'Jullie doen uiteindelijk allemaal iets,' verdedigde ze zichzelf. Het was voor haar niet anders. Jongens waren gevaarlijk, zo was het in haar hoofd ingeprent. Zij hadden de macht over meiden zoals zij, gebroken, een makkelijk doelwit. Ze keek hem twijfelend aan, leunde ongemakkelijk tegen de muur aan, waardoor het beton nu tegen haar schouder schuurde. Ze voelde dat ze zichzelf had opengehaald op haar rug. Warme, kleverige vloeistof liep langzaam over haar rug en zou waarschijnlijk zo op de grond terecht komen.
De ketting om zijn hals trok haar aandacht, maar Sally stelde geen vragen, niet aan jongens in ieder geval. Dat had ze heel erg snel afgeleerd. Ze wendde haar blik weer af, staarde naar de houten vloer en sloot voor een moment haar ogen. Maar toen ze ze weer opende, stonden ze nog steeds angstig, zoals ze altijd zouden staan. Altijd en eeuwig, voor de rest van haar godverdomde leven.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 3:03 am

Haar woorden, zorgden dat hij zijn hoofd draaide om haar vanuit zijn ooghoeken nog net te kunnen zien, nog altijd in de hoek gekluisterd, al had zijn handeling ervoor gezorgd dat ze niet met haar rug langs het ruwe beton bleef schuren. Haar woorden irriteerde hem - opnieuw - al was het niet, omdat ze hem verwarden, hij begreep precies wat ze zei, wat ze bedoelde. Haar woorden echter, irriteerden hem, om de naïviteit die er zo glashelder in doorschemerde. Het was zo simpel te denken, dat pijn andere pijnen verlichtten - immers, die gedachte had hij zelf ook eens gehad. Hij zat niet voor niets onder de littekenen, alles om de pijn van zijn herinneringen maar te verdringen, maar het was maar een tijdelijk iets. Pijn, echte fysieke pijn verzwakte, terwijl geestelijk pijn als open wond bleef prikken. Geestelijk was niet te overgaan met fysiek en hij snoof dan ook minachtend - al zei hij verder niets meer. Toen hij merkte hoe ze van haar plaats kwam - met de ritten inmiddels op haar hand - keek hij op, draaide hij zijn hoofd en staarde voor een moment in haar ogen, helblauw als ze waren. Ze was bang, nog altijd bang - en hoewel hij niet wist wat ze had meegemaakt, waarom irriteerde ook dit verschijnsel hem. Hij kon haar angst niet begrijpen, net zoals zij zijn norse en vijandige gedrag niet zou begrijpen. Ze wisten niets van elkaar, niets behalve nietszeggende feiten, een naam, het geslacht en uiterlijk. Hiermee hield het ook op. Hij wist niet hoe oud ze was. Opnieuw haar stem, haar woorden en hij slaakte een zucht, terwijl hij haar nog altijd bleef aankeken. ‘We doen allemaal iets, maar daarmee hoeven we je nog niet meteen pijn te doen. Iedereen, doet iets.’ De irritatie schemerde door in zijn stem, terwijl hij weer nors en op barse toon tegen haar was gaan spreken.
Opnieuw blies hij een pluim rook uit, al werd aandacht vrijwel meteen daarna naar haar vest getrokken. Er was een donkere kleur in de stof getrokken, die hij nu pas opmerkte, nu ze haar hoek eindelijk gedag had kunnen zeggen. Hij vloekte boos, waarna hij de sigaret tegen de muur uitdrukte en vloekend van het bureau sprong - dichter bij haar werd zijn vermoeden bevestigd en zijn hand deed een greep naar de hare. Hij plukte de rat weg en stak die in zijn zak, voordat hij haar - opnieuw - bij de muur wegtrok en haar vest uittrok - hierbij niet lettend op de stof die zijn aanpak niet kon waarderen en bij één van zijn naden licht scheurde. Hij gooide het vest weg en waarna hij het shirt dat ze droeg omhoog rolde en kort naar de schade op haar rug staarde. ‘Verdomme,’ vloekte hij, waarna hij bij haar weg stapte en de ruimte doorkeek - opzoek naar iets om haar mee te verbinden. ‘Blijf staan,’ blafte hij, om uiteindelijk een EHBO-doos van één van de bovenste planken te kunnen vissen. Met de doos in zijn handen liep hij naar haar toe en trok haar naar haar bureau, waar hij haar - zonder verder bij na denken - op neer plantte. Hij zette de doos naast haar neer, waarna hij opnieuw naar haar rug staarde. ‘Verdomme,’ herhaalde hij - al was het opmerkelijk zachter dan hiervoor. De steen om zijn hals had inmiddels een paarsige kleur gekregen, terwijl hij het topje over haar hoofd trok en haar rode haren verzamelde, om die over haar schouder te liggen. ‘Blij zitten,’ opnieuw een bevel, al was dit opnieuw zachter. Hij pakte de stoffen doek die in de doos lag, waarna hij deze nat maakte met water en er nog wat jodium op druppelde. Hij wreef de doek - inmiddels beter bewust van zijn handelingen - over haar rug, om de wonden zo schoon te maken, waarna hij het verband pakte en haar hiermee verbond. De schrammen op haar schouders knipte hij het verband en vlocht het in matten, die hij met pleisters vastzette.
‘Blijf van die muur weg, ik wil niet dat je, je verder verwond,’ zei hij uiteindelijk, waarna hij zijn vest uittrok en het in haar handen duwde - aangezien haar eigen kleding onder de donkere bloedvlekken zaten. ‘Trek aan.’

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 3:23 am

'Iedereen hier doet me pijn, al doen de meesten dat onbewust,' verdedigde ze zichzelf nogmaals, hoewel ze besefte dat het een nutteloze poging was. Hij had zijn ideeën, zij de hare. Ze waren twee individuen en dat zouden ze altijd zijn.
Zijn vloek liet haar weer opkijken en voor ze het goed en wel besefte stond hij voor haar, was Rizmo verdwenen uit haar hand, trok hij haar weg bij de wand en begon haar vest uit te trekken. Angst en paniek schitterde in haar ogen en instinctief probeerde ze bij hem weg te komen, bij de handen die haar aanraakte. Ze was als het ware zichzelf nu niet meer en je kon met eerlijkheid zeggen dat ze weinig besef had van haar handelingen. Ze gilde en als vanzelf kwamen de verraderlijke tranen, toen hij ook haar shirt omhoog rolde. Maar bevel was een bevel en ze bleef dan ook staan, stopte met zichzelf verdedigen en bleef staan, verslagen. Nog steeds huilde ze ongecontroleerd, had ze haar armen om zichzelf heen geslagen, in een zwakke poging haar fragiele lichaam bescherming te bieden. Al snel voelde ze hoe hij haar mee trok en haar op het bureau neerzette. Ze trilde nu ongecontroleerd en kon zichzelf niet meer verdedigen. Haar lichaam was gevallen in de status dat ze het over zich heen liet komen. De tranen liepen nog over haar wangen, maar ze was stil, liet zonder protesteren toe hoe hij haar topje uit trok. Ze kon zich immers niet verzetten en daarnaast, hoe sneller ze het toeliet, hoe sneller hij met haar klaar zou zijn. Haar ogen waren op de betonnen muur gericht en ze voelde hoe hij haar haar over haar schouder gooide en - wacht, hij deed wat? Ze wierp een blik opzij, merkte de EHBO-doos op. Verward knipperde ze en ze voelde hoe haar lichaam weer begon te trillen. Want dit, dit was iets onbekends en iets onbekends was niet iets goeds. Weer een bevel, maar zachter dan de vorige keer. Gehoorzaam bleef ze zitten, probeerde ze haar lichaam onder controle te krijgen, maar dat was tevergeefs. Ze voelde iets nats op haar rug en pijn, heel veel pijn. Een gil kwam over haar lippen heen, terwijl haar handen naar iets zochten om haar nagels daar in te kunnen zetten. En toen voelde ze verband, de bekende, zachte stof ervan. Hij was haar serieus aan het verbinden. Was hij gestoord of zo? Ze wist nu helemaal niet meer wat ze met dit aan moest. Nog een bevel, hoewel het misschien niet een direct bevel was. Automatisch knikte ze, om aan te tonen dat ze het gehoord het en het zou opvolgen. Ze keek hem aan toen hij zijn vest uit trok, opnieuw angst in haar ogen. Ging hij haar nu alsnog verkrachten? Maar nee, hij duwde het vest in haar handen en opnieuw een bevel, de vierde al in nog geen tien minuten. Trillend trok ze het vest aan, dat veel te ruim was voor haar kinderlijke, fragiele lichaam. Ze keek hem aan, nog steeds die angst in haar ogen. Ze durfde niets te zeggen, uit angst, altijd maar weer die verdomde angst.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 4:22 am

Haar gil klonk schel in zijn oren, dreunde hard tegen zijn trommelvliezen en trilde nog na in zijn gehoorgang, tegen de tijd dat ze al weer stil was geworden - haar mond had gesloten en haar rozige, volle lippen op elkaar hield geklemd. Tranen stroomden echter nog altijd geruisloos over haar wangen, terwijl ze hem met een gemengde angst en verwarring aankeek. Doodsangst lichtte op toen hij zijn vest uittrok, al schoof ook de verwarring weer voor het helse blauw, toen hij het vest in haar smalle handen drukte. Gehoorzaam stak ze haar armen door de mouwen, waarna ze het geruite vest dichtritste en hem weer met angstige angst aankeek - altijd maar die godvergeten angst. Hij begreep het niet, hij begreep haar niet, maar waarschijnlijk was er ook geen moment dat er begrip zou komen. Veel contact behoefte hij immers niet, hij hoefde niet per se contact was het niet dat ze zichzelf in de problemen bracht. Ze deed zichzelf pijn, waardoor hij - of het zorgzame in hem - op haar af moest snellen en haar verzorgen. Hij kon haar net zo goed laten voor wie ze was, haar laten bloeden, maar dan was hij nog altijd met haar samen. Ze waren nog altijd te dicht bij elkaar om al het contact te vermijden. De kleine ruimte benauwde hem plots - bij dit besef - en kort leek hij haar weg te willen duwden, haar terug in haar hoek te zetten en zelf de andere hoek op te zoeken, maar hij deed het niet. In plaats daarvan bleef hij bewegingsloos naar het meisje staren, in zijn veel te grote vest. Haar kinderlijke, fragiele lichaam was misplaatst in het kledingstuk, maar veel keuze had ze niet. Het vest dat ze had gedragen, had hij kapot gemakt en er zaten bloedrode vlekken in de top die ze had gedragen. Ze hadden geen andere keus, hij wilde niet dat ze kou zou leiden - want ook de kou drong, zo zonder vest, goed in hem door. Een koele luchtstroom gleed langs zijn armen en hij rilde, waarna hij zich resoluut omdraaide en de EHBO-doos dichtklapte. Hij ruimte het ding op, drukte het waterflesje in haar handen - omdat ze nog altijd ongecontroleerd beefde en van slag leek in zijn ogen - al leek hij het zelf net zo hard nodig te hebben. Hij liet haar zitten, terwijl hij zelf naar de andere kant van de ruimte liep en luisterde naar zijn ongecontroleerde ademhaling. Ze waren de controle kwijt, beiden en daar kon niemand over twijfelen. Ze rilde, zoals hij zwaar en onregelmatig ademhaalde. Hij was te dicht bij, zij was te dichtbij - al interpreteerden ze dit allebei anders. Hij zette zich tegen de muur, waarna hij zich omlaag liet zakken, waarbij de muur pijnlijk langs zijn shirt en bovenlichaam schuurde. Zijn handen kwamen in de bos krullen, terwijl hij een gespannen zucht slaakte, voordat hij in zijn zak naar een pakje sigaretten viste. Hij pakte een sigaret, die hij met trillende handen naar zijn gezicht bracht en uiteindelijk tussen zijn lippen nam, waarna hij het met zijn aansteker aanstak. Het feit dat de ritten nog altijd in de zak van zijn vest zat - en de hele gebeurtenis verward in zich had opgenomen - ontging hem.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 4:34 am

Ze waren te dichtbij en tegelijk waren ze zo ver weg. Ze wisten niets van elkaar, maar tegelijk leek het alsof ze elkaar genoeg begrepen en daarom geen woorden nodig hadden. Ze voelde de kou die deze kamer kende, zelfs met zijn vest aan en ergens was er de neiging om hem zijn eigen vest terug te geven, omdat het duidelijk was dat hij de kou ook voelde en er last van had. Maar hij draaide zich resoluut om, klapte de EHBO-doos dicht en ruimde dat op, waarna hij het waterflesje in haar handen drukte. Weer een bevel, ook al bevatte het geen woorden. Voorzichtig draaide ze de dop van het flesje af, waarna ze het flesje aan haar lippen zette, om het water haar lichaam binnen te krijgen. Ze volgde zijn bewegingen en fronste verward toen hij zich tegen de muur aanzette. Hij beval haar daar niet te gaan zitten, omdat hij niet wilde dat ze zichzelf pijn zou doen, maar hij deed zichzelf nu wel pijn? Het klopte niet.
Ze stak haar handen in de zakken van het vest, maar haalde ze er meteen weer uit, toen ze in één van de zakken iets harigs voelde. Voorzichtig haalde ze de ritten eruit, waarna ze het diertje even aan keek. Ze duwde zich overeind, kwam voorzichtig het bureau af, waarna ze de ritten op haar schouders zette en het flesje water pakte. Haar hart bonsde in haar keel, hard en onregelmatig, net zoals dat zijn ademhaling leek te gaan.
Ze overbrugde de afstand tussen hen en knielde voor hem neer, waarna ze in kleermakerszit ging zitten en hem aan keek. Het was duidelijk dat ze het liefst zo snel mogelijk weg wilde hier, weg van hem, maar hij had haar geen pijn gedaan, niet zoals al die andere mannen dat gedaan hadden. Hij maakte geen gebruik van haar, van haar zwakheid, van het feit dat ze een makkelijke prooi was. Voorzichtig sloten haar vingers zich om zijn hand, waarna ze daar het flesje water in zette, om hem daarna meteen weer los te laten. 'Je wilt niet dat ik hier zit, omdat de muur me pijnigt, maar ondertussen ga je hier wel zelf zitten,' kwam er zacht over haar lippen. Het was geen beschuldiging, het was eerder een vraag, de drang om het verwarde gevoel in haar te ontwarren.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 4:45 am

Het voelde prettig, ontspannend, al kwam ze al te snel weer te dicht bij om het gevoel van lange duur te laten zijn. Het moment dat ze zich voor zich neer zette, versnelde de ademhaling die daarvoor terug in zijn regelmatige, gebruikelijke tempo was vervallen. Hij keek haar, op zijn beurt angstig aan en zijn donkerbruine ogen schoten naar zijn eigen handen, toen het warme gevoel van haar handpalmen door zijn huid drong. Kort, maar aanwezig pakte ze zijn hand vast, waarna ze hem net zo snel weer losliet. Haar ogen stonden verward - een blik die hij leerde kennen, naarmate de tijd vorderde - en haar woorden verklaarden haar. Ze had gelijk, een pure waarheid vloeide over haar rozige lippen, want als hij het haar niet toeliet, waarom zou het zelf dan wel doen? Nog geen minuten geleden had hij haar geminacht om de poging, om haarzelf pijn te doen om hiermee haar geestelijke pijn te overstemmen. Een moment geleden had hij zich nog beseft hoe hopeloos het was, om überhaupt te proberen, het was niet te overwinnen, niet te overkomen. Hij slaakte een zucht, terwijl ze hand die ze zo net nog had aangeraakt, een greep deed naar de hanger om zijn hals. Nog altijd was de kleur een paarsrode kleur, intense emotie - maar zachter, milder dan normaal voor hem was. ‘Dat maakt niet uit. Jij moet jezelf geen pijn doen,’ reageerde hij, zich beseffend hoe stom hij klonk, maar er voor de rest geen aandacht aan bestedend. Zijn pijn maakte niets uit, het kon er nog wel bij - hoe zwak het eigenlijk was. Zij was beter, ze verdiende beter dan een zwakke, fysieke pijn. Ze was niet inktzwart, niet helemaal - dat geloofde hij niet. Hij inhaleerde diep, waarna hij een pluim rook naast hem uit blies - om het maar niet in haar gezicht uit te blazen, om haar maar niet te vergiftigen met de grijze rook. ‘Het maakt niet uit,’ mompelde hij, waarna hij weer met zijn handen door zijn krullen ging.

Onderwerp: Re: In en om een bezemkast van 3x3 meter za sep 08, 2012 5:02 am

Hij was de eerste die haar leek te beschermen voor pijn. Alsof hij kost wat het kost niet wilde dat ze pijn voelde. Jij moet jezelf geen pijn doen. De woorden herhaalden zich in haar hoofd en als vanzelf stroopte ze de mouwen van zijn vest op, om de krassen op haar armen te zien. Littekens, sommige ouder, sommige nog "vers". Acht jaar lang pijn zat in de krassen op haar armen, vormden een geheel, zonder begin of eind. Ze trok de te lange mouwen weer naar beneden en keek hem aan. 'Het is de enige manier om aan de andere pijn te ontsnappen, Thane,' probeerde ze zichzelf nog te verdedigen, maar het leek hopeloos. Hij wilde niet dat ze zichzelf pijn deed, dat was gewoon duidelijk. 'Jij moet jezelf ook geen pijn doen,' vervolgde ze en haar stem klonk vaster, duidelijker van haar zaak. Ze strekte haar arm, haalde de sigaret tussen zijn lippen vandaan en zette die toen aan haar eigen lippen. Ze inhaleerde diep, zonder eigenlijk na te denken over het feit dat ze nu zeven maanden van clean zijn, in het niets gooide. Zeven maanden had ze niet gerookt, na een periode van vier jaar wel roken en nu vergooide ze dat volledig. Maar het kalmeerde haar en automatisch richtte ze haar blik naar het plafond, om de rook boven hen uit te blazen, zodat ze het niet recht in zijn gezicht zou uitblazen. Ze overhandigde de sigaret weer aan hem en legde haar handen toen weer veilig in haar schoot. Haar lichaam snakte weer naar nog een trek, maar ze wist het te negeren, zoals ze het de afgelopen zeven maanden had weten te negeren. 'Het maakt wel uit,' protesteerde ze, waarna ze ietwat ongemakkelijk aan haar haar begon te zitten. 'I'm sorry,' mompelde ze, al was het niet echt duidelijk waarvoor ze zich verontschuldigde. Ze kwam overeind en liep weer terug naar het bureau, waarna ze daar weer op plaats nam, haar muur tegen de rug. Ze haalde Rizmo van haar schouder en zette het diertje op haar opgetrokken knieën, waarna ze naar de kleine ritten keek.