Hide and seek

Jenico was naar buiten gegaan, om even te kunnen ontsnappen van het gesticht binnen. Hij hield van de buitenlucht, maar dat was misschien omdat hij er ook zo veel dagen in had doorgebracht. De laatste vier jaar van zijn leven, was hij voornamelijk buiten geweest. In ieder geval meer buiten dan binnen.
De wind speelde met zijn half lange haren, sloegen het in zijn gezicht, waardoor hij om de zoveel seconden zijn haar uit zijn gezicht veegde, met een nonchalante beweging. Hij had voor de verandering een blouse aangetrokken, een rode, met zwarte blokjes, die zijn gehele armen bedekte. Soms had hij geen zin in om zijn tatoeages aan de wereld te laten zien, om van zijn littekens nog maar te spreken. Het was op sommige tatoeages niet trots, had ze genomen in zijn tijd als rebelse jongen, en hoefde ze dan soms ook gewoonweg niet te zien. Maar ze ooit weg laten halen, dat zou hij nooit doen. Onder zijn blouse droeg hij een zwart shirt, dat een vage v-hals had. Het was noch een ronde hals noch een echte v-hals, maar Jenico wist niet hoe hij het anders moest benoemen. Het was een fijn shirt, een fijne stof en dat was hetgeen wat voor hem telde. Hij had een simpele, donkere jeans aan, waar hier en daar slijtageplekken zichtbaar begonnen te worden. Zijn sneakers waren zwart van kleur, leken op Vans, maar bezaten eigenlijk geen enkel merk. Jenico had nooit veel om merk en uiterlijk vertoon gegeven, als hij eerlijk was.
Jenico was een oplettende luisteraar, wat een puur automatisme was. Hij gebruikte zijn oren constant, wat kwam door zijn tijd als soldaat. Hij hoorde dan ook het knerpende geluid van schoenen op bladeren en keek op, op zoek naar de bron van het geluid. Het was puur automatisme, erin gehamerd totdat hij murw gebeukt was. Had hij werkelijk verwacht alleen te zijn hier? Hij schudde vaag zijn hoofd, lachte om zijn eigen gedachte. Dit was een gesticht, je kon overal en nergens iemand tegen komen. 'Is daar iemand?' vroeg hij uiteindelijk, waardoor zijn redelijk rauwe stem, de stem die je bij een typische badboy zou verwachten, vrij de atmosfeer in kwam.

De stem klonk, zeker in contrast met zijn eigen stem, behoorlijk vrouwelijk, maar de bastoon verried dat het hier niet om een meisje ging, maar om een jongen. Jenico, wiens oren getraind waren op geluid, kwam weer in beweging, aangezien hij even stil was blijven staan, en vertrouwde zijn oren. Hij baalde dat de jongen niet weer sprak, dat maakte het makkelijker voor hem om de jongen te vinden. Jenico was nu eenmaal nieuwsgierig en hij wilde weten wie er achter de stem zat, zodat hij het knagende verlangen naar de waarheid kon voeden.
Hij bleef staan bij een boom, legde zijn hand tegen de bast en voelde het mos tegen zijn handpalm schuren, maar dat was niet genoeg om zijn hand weg te halen. Een vage glimlach rustte rondom zijn lippen, terwijl hij zich omdraaide en met zijn rug tegen de boom aan leunde. De bladeren ritselden boven zijn hoofd en even wierp hij een blik naar boven, waarna hij zijn haar weer uit zijn gezicht veegde. 'Zeker weten dat je er niet bent?' Het was niet het meest standaardantwoord, maar iemand die met "nee" reageerde op de vraag of hij er was, wel, dan kon je zo'n antwoord van Jenico terug verwachten. Deze Italiaan bleef immers een droogkloot en dat zou hij ook altijd blijven, hoewel hij diep van binnen ook een zachtere kant had, maar deze kant werd verborgen door zijn badboy uiterlijk en gedrag.
Hij haalde even een hand door zijn haar, maar erg veel nut had het niet. Hij sloot zijn ogen, om geen last meer van zijn haar te hebben. Hij zou het niet afknippen, nooit, niet kort, maar af en toe was het nogal irritant. Maar nee, zijn lange haar was zijn imago, hetgeen wat hem kenmerkte, net als zijn tatoeages. Dit was wie hij was en niemand anders.

Hij glimlachte toen hij de stem weer hoorde en wist nu duidelijk waar de stem vandaan kwam. Er was dat verlangen om uit te zoeken wie de jongen was, maar ergens wilde hij nog even in de mysterie blijven hangen, om het nog even zo mysterieus te laten. Hij opende zijn ogen en duwde zichzelf van de boomstam af, waarna hij een paar passen zette, zich trachtte te herinneren waar het geluid vandaan was gekomen. Hij voelde dat zijn lichaam de training mistte, dat hij minder lette en minder gefocust was op het geluid van de haast vrouwelijke stem van de jongen, dan dat hij dat wilde zijn. 'Ik weet zeker dat ik je vinden zal,' antwoordde hij en aan de zwakke amuse in zijn stem, was te horen dat hij grijnsde en zich amuseerde met dit. Hij vermaakte zich en dat terwijl het eigenlijk heel onnozel was, wat hij nu deed. Wat zij nu deden, hoewel hij niet wist wie zijn tegenspeler was. Hij keek om zich heen, draaide een rondje om zijn as, maar zag niets wat hij zocht. 'Jij kan me zien, is het niet?' vervolgde hij, er zeker van zijnd dat zijn tegenspeler hem in de gaten kon houden. Het maakte het spel moeilijker, wist hij, omdat zijn tegenstander nu kon vluchten, zonder dat hij, Jenico, dat in de gaten zou hebben. Maar het was een uitdaging en als er iets is wat Jenico graag aanging, dan waren het uitdagingen.
Hij zette nog een paar stappen en legde zijn handpalm toen weer tegen een boomstam, wachtend op antwoord van de jongen, zodat hij zijn stem weer kon volgen. Als de jongen nu bleef praten, of langere zinnen zou maken, zou het makkelijker zijn. Nu was hij al een jaar uit het leger en trainde hij vrijwel niet meer. Zijn oren hadden nu vrij weinig aan één enkel woord en hij merkte dat het hem stoorde, omdat hij het mysterie achter zijn tegenspeler wilde onthullen.

Jenico kon een lach niet onderdrukken, toen de jongen koppig beweerde dat hij, Jenico, hem niet zou vinden. Als de jongens eens wist wat Jenico allemaal kon vinden, door gewoon zijn ogen en oren te gebruiken...
Hij kwam in beweging, reageerde instinctief op het geluid dat nu in zijn geheugen geprent was en waar hij waarschijnlijk altijd op zou reageren, nu zijn lichaam het had opgeslagen. 'Dat zal ik wel,' antwoordde hij, maar ergens twijfelde hij een beetje, wat ook in zijn stem te horen moest zijn. Misschien was hij het wel verleerd, in dat korte jaar dat hij uit dienst was. Die gedachte beangstigde hem, liet hem even stil staan. De gedachte had hem innerlijk lamgeslagen, al wist hij zich na een seconde of twee te herstellen. Wat als hij niet meer kon waar hij goed in geweest was? Wat dan? Dan bleef er niets meer van hem over. Hij was de grip op het dagelijks leven al verloren, nu wilde hij niet ook nog de soldaat in zich verliezen. Hij voelde hoe zijn handen trilden, waarschijnlijk vanwege de onmacht die hij voelde. Hij had nog geen probleem en was nog niet gestoord, maar uiteindelijk zij hij dat laatste wel worden, als hij hier zou blijven.
De stem, ook al was hij er maar kort, haalde hem uit zijn gedachten en hij was de jongen er dankbaar voor. Het hielp hem zijn gepieker opzij te zetten en als vanzelf kwam hij weer in beweging, om weer verder te gaan met zijn zoektocht. Zacht geluid vloeide nu de atmosfeer in, lokte hem en bleef aanhouden. Hij begon sneller te lopen, sneller en sneller, tot het geluid op zijn hardst was en hij even enkele seconden verward keek. Hier was de bron van het geluid maar waar - oh, daar. Hij had de jongen gevonden, die was gaan liggen, schijnbaar. Maar, deze jongen was de bron van het aangename geluid geweest, dat de soldaat in hem weer had doen ontwaken en hij glimlachte, waarna hij naast de jongen neer zonk en in kleermakerszit ging zitten. 'Found ya.'

Jenico keek de jongen aan en hij merkte op dat de jongen ree-achtige bruine ogen had, een beetje zoals hij zelf had, maar toch anders. Voor een moment namen ze elkaar op, wat eigenlijk een zeer logisch iets was om te doen. De jongen had donkerbruin haar, dat warrig viel en op zijn blazer zaten groene vlekken, afkomstig van het mos, wat hem amuseerde. Hij keek even verward naar de jongen, die zijn hand uit stak en zijn vingertoppen enkele millimeters van zijn gezicht af hield. De vraag liet hem glimlachen, waarna hij naar voren leunde, zodat de vingertoppen van de jongen zijn wang konden raken. 'Wat denk jij?' vroeg hij, als antwoord op de vraag van de jongen. Als de jongen hem, Jenico, niet als echt zou beschouwen, zou hij dat geen ramp vinden, eigenlijk. Hij wilde weten hoe deze jongen dacht, hoe zijn hersens werken en voorzichtig hief hij zijn hand op en drukte zijn vingertoppen licht tegen de wang van de jongen voor hem. 'Ben jij echt?' Natuurlijk was de jongen voor hem echt, maar hij wist het niet, het leek hem de beste manier om te reageren op de jongen. Hij bekeek de jongen nogmaals en kon een glimlach niet bedwingen. De jongen was schattig, hoewel hij dat niet hardop zou zeggen, waarschijnlijk. 'Wie ben je?' vroeg hij uiteindelijk, nieuwsgierig naar de jongen die hem hierheen gelokt had, door simpelweg op een blaadje te gaan staan. Vreemd, hoe je soms mensen leerde kennen, door simpelweg zo'n simpel geluid te maken en dan niet eens bewust. Daarom hield Jenico van geluiden en daarnaast ook van de stem van deze jongen. Hij was zacht, aangenaam en hij wilde meer horen, meer weten.

De jongen had iets bijzonders, iets wat hem aansprak. Misschien was het omdat de jongen op een bepaalde manier niet helemaal van deze wereld leek en overduidelijk niet dacht op de manier die hij, Jenico, kende. Het was gemakkelijk om in dezelfde soort status te vallen, merkte Jenico, om voor eens de humoristische droogkloot achter zich te laten en dieper na te denken over dingen, waar hij normaal niet over zou nadenken.
Hij wist niet of hij het goed voelde, dat de vingers van de jongen een lichte streling uitvoerden. Daarom liet hij de hele handeling maar gewoon varen, omdat zijn gedachten het waarschijnlijk nooit eens zouden worden over de kleine, amper voelbare handeling. Hij glimlachte bij het simpele woord dat over de lippen van de jongen kwam, maar hij baalde dat er niet meer kwam. De stem had zich nu in elke cel van zijn lichaam genesteld en hij zou er instinctief op reageren, waar en wanneer zou er niets bij uitmaken.
De jongen beet op zijn lip, want hem een immens schattige uitstraling gaf en met een scheve glimlach rondom zijn lippen, streken zijn vingertoppen licht over de huid van de jongen, alsof hij voor zichzelf wilde bevestigen dat deze jongen echt was. Natuurlijk wist hij dat deze jongen echt was, anders had hij nooit de vingers tegen zijn wang kunnen voelen, dat was allemaal zo klaar als een klontje. Hij keek de jongen bedachtzaam aan, toen deze een nadenkend geluidje produceerde, om uiteindelijk te concluderen dat hij niet echt was. Het verbaasde hem en ergens ook niet. Deze jongen was anders, heel anders, en het antwoord klonk ergens zeer passend bij hem. Misschien wilde Jenico het antwoord gewoon niet horen, omdat het klonk alsof de jongen van zijn eigen leven niet eens zeker was. Hij legde zijn hand nu volledig op de wang van de jongen en keek hem aan. 'En waarom zou ik jou dan kunnen aanraken? Waarom zou ik wel echt zijn en jij niet?' Zijn stem klonk zacht, onwetend, hoewel de rauwe ondertoon er in aanwezig was en waarschijnlijk altijd zou blijven zijn. Hij wilde deze jongen snappen, de vreemde kronkels kunnen volgen.
De lach van de jongeman klonk prettig in zijn oren, prikkelde zijn gehoord en met een glimlach liet hij zijn hand van het gezicht van de jongen glijden, om vervolgens zijn hand aan te pakken. 'Rune,' herhaalde hij. Hij vond het een mooie naam, apart, niet iets wat je elke dag hoorde. Precies zoals Rune zelf leek te zijn. Hij glimlachte bij de vraag van de jongen, puur omdat hij de stem nu iets langer hoorde dan slechts één woord. 'Jenico,' antwoordde hij, omdat hij niet wist met wat hij er verder op moest reageren.

Rune was vrouwelijk haast, met zachte vormen en vrouwelijke kenmerken, maar het paste bij hem, had Jenico besloten in de korte tijd dat hij Rune nu kende. Zijn vingers omsloten de hand van Rune en voor enkele seconden keek hij naar hun handen. 'Je bestaat wel, Rune,' sprak hij, wanhopig haast. Waarom begreep deze jongen niet dat hij wel degelijk bestond? Als hij, Jenico, bestond, dan bestond Rune ook. Zo simpel was het. Anders kon hij Rune toch niet aanraken? Anders kon Rune hém toch niet aanraken? Anders konden ze elkaar toch niet vasthouden? Jenico's vingers sloten zich strakker om de vingers van de jongen, waarna hij hem aan keek, bruin op bruin. Het verwarde hem, dit alles. Want wat als de jongen gelijk had, wat als hij slechts een verzinsels van zijn, Jenico's, brein was? Hij wilde het niet, wilde dat deze jongen voor hem echt was. Want als Rune een verzinsel was, dan zou het betekenen dat hij, Jenico, geen zekerheid had van de aanwezigheid van deze haast vrouwelijke jongen. En als er iets was waar Jenico niet mee om kon gaan, dan was het met onzekerheden. Nogal ironisch, eigenlijk, want als soldaat was zijn leven nooit zeker geweest. Maar nee, we hebben het hier ook niet over dat soort onzekerheden. We hebben het hier over de onzekerheid van contact. Jenico wilde duidelijkheid, of hij zich aan iemand kon hechten of niet. Want hechten dat deed hij en nog verdomd snel ook. 'Het kan wél, Rune,' vervolgde Jenico, maar zijn stem was zacht geworden, leek verstikt te zijn door een onbekend iets. Het waren geen tranen - Jenico huilde immers niet. Nee, het was onmacht, onmacht omdat hij deze jongen kon verliezen en dat besefte hij maar als te goed. Rune was ongrijpbaar, zou zo kunnen oplossen in het niets, daar was Jenico zeker van, en dat wilde hij niet. Hij wilde Rune behouden, omdat de jongen iets had, waar hij zijn vinger niet kon opleggen. Hij wilde niet zien hoe deze jongen voor hem zou vergaan, tot er niets meer van over was. 'Je bent echt,' fluisterde hij nogmaals.

De handelingen van Rune kwamen uit het niets, overvielen hem, maar dit laten blijken deed de man niet. Hij liet het toe, zoals hij het waarschijnlijk altijd zou toelaten en sloot enkele seconden zijn ogen, onder de zachte aanraking. Hij wilde ervan kunnen genieten, zolang hem gegund was. Hij had zoveel meegemaakt, zoveel mensen ontmoet, zoveel nutteloze paringen gehad, maar deze ene jongen voor hem, had een effect op hem die hij niet kon begrijpen.
Hij opende zijn ogen weer, toen hij Runes adem over zijn gezicht voelde strijken, zag hoe dichtbij diens gezicht was en de neiging, de instinctieve drang om zijn eigen gezicht naar voren te brengen, was er. Weer die woorden, die verdomde woorden die Jenico zo langzamerhand begon te haten. Rune was echt, dat kon niet anders. Zijn brein was niet zo lief dat hij zo'n jongen wist te verzinnen. Nee, zijn brein gunde hem zoiets niet. Scumbag brain.
Rune leunde weer weg, bij hem vandaan en het contact werd verbroken. Jenico vond het niet prettig. Hij was allang blij dat de jongen niet wegliep, of hem negeerde, maar hij voelde een vreemde, dringende behoefte om Runes huid te kunnen voelen. Het deed hem kort denken aan zijn ontmoeting met Myan: diens huid had hij ook willen voelen. Maar dit was anders, heel anders en eigenlijk niet te vergelijken. Sowieso waren Rune en Myan niet te vergelijken. Niemand was hier met iemand anders te vergelijken.
Hij legde zijn hand op het gezicht van Rune, streek zacht met zijn duim over diens wang. 'Waarom zou je het recht niet hebben?' Zacht uitgesproken woorden, onbegrip en onmacht. Hij wilde Rune begrijpen, hem duidelijk maken dat hij wel echt was, dat hij, Jenico, hem als echt ervoer. 'Want,' begon hij aarzelend, 'als je niet echt zou zijn, dan zou je dit ook niet kunnen voelen.' Hij aarzelde even, maar boog zich toen toch naar voren, om heel licht en slechts een seconde zijn lippen op die van Rune te drukken, waarna hij weer naar achter leunde. 'Je bent wél echt, Rune. Of anders in ieder geval voor mij,' fluisterde hij, wanhopig haast.

Kort leek de jongen op te schrikken van de aanraking van de man en keken zijn ogen hem aan als een hert, dat de mens niet vertrouwde, maar zo verleid werd door het voedsel in diens hand. Het zorgde ervoor dat hij bleef, twijfelachtig en wantrouwen wellicht, maar met voorzichtig passen kwam hij dichterbij en liet het toe. Hij liet toe dat warme vingers door zijn bruin/witte vacht gingen en een het voedsel hem voorzichtig en beleefd werd toegestopt. Hij liet zich het vertrouwen winnen. Zijn woorden waren zacht, alsof Jenico hem - als het reekalfje dat hij was - probeerde gerust te stellen. Kom maar, ik zal je geen pijn doen. Bij mij ben je veilig en naïef als hij was, ondanks zijn wantrouwen en twijfels reageerde hij er op. Zijn stem klonk machteloos, alsof hij al vaker van hem weggelopen was en waarschijnlijk, was dit ook zo. Hij bleef de man afwijzen en hem voorhouden dat hij niet kon bestaan, hoezeer Jenico er ook anders over dacht. Het was bijna een spel, tot aan zijn laatste handeling, die zijn fantasie wegvaagde en hem terugtrok naar de werkelijkheid, die hij in zijn wereld wel had willen horen, maar plotsklaps was hij niet meer het jonge hertje. Hij was menselijk, op zijn beiden benen - hoewel ze nu beiden op de grond zaten - en de lippen van de man had hij zelf nooit kunnen fantaseren. Mensen waren nooit in hem geïnteresseerd geweest, veelal omdat ze hem niet hadden geïnteresseerd. Verder dan wat kennissen deden, had hij nooit gedacht. Het was tot dusver niet aan hem besteed geweest en de zachte lippen verrasten hem, maar zonder een kans van reageren leunde de man alweer naar achteren en zei hem dat hij echt was. Echt voor hem, in ieder geval en een fijne glimlach kwam op zijn gezicht.
Zijn hand reikte naar die van de man, waarna hij deze vastpakte en hier een voorzichtig kneepje in gaf. ‘Then this is Wonderland, where fairy tales exist and where I’m the one existing for you.’ Zijn stem was zacht en klonk prettig in de oren, waarna hij zich weer voorover boog en een kus op zijn - Jenico’s - lippen drukte.

De zachte woorden gaven hem een vreemde hoop, een hoop die hij niet kon omschrijven. Hij wilde zo graag dat Rune geloofde dat hij echt was, maar Jenico betwijfelde of hij deze kracht bezat. Hij nam daarom genoegen met deze woorden, omdat hij tenminste al iets bereikt had. Bij hem, Jenico, voelde Rune zich echt, wat voor definitie hij daar ook bij voegde. Hij betwijfelde of hij en Rune eenzelfde definitie voor het woord "echt" kende, maar in dit geval leek het voor hen beiden niets uit te maken. Dan waren ze maar in Wonderland. Rune was zijn Wonderland, zijn fairy tale, voor nu, voor dit moment en wie weet ook later. Hij wist het niet, het maakte ook niet uit, niet nu, niet dit moment.
De lippen van de jongen waren zacht, zoet en gewillig kuste Jenico hem terug, wilde deze connectie nu behouden, zolang dat kon. Hij plaatste zijn hand op de wang van Rune, krulde zijn vingers om diens hals, om hem zo te houden waar hij was. Zijn andere hand kwam ook op Runes wang te liggen, terwijl hij hem kuste, zacht, teder, een manier van handelen die eigenlijk niet bij hem leek te passen, maar die hij wel degelijk bezat. 'I believe this is indeed Wonderland,' prevelde hij tegen Runes lippen. Rune intrigeerde hem, wekte een nieuwsgierigheid in hem op, die hij maar niet kon bevredigen. Hij moest meer weten, meer horen, zien, voelen, ruiken. Zijn zintuigen wilden meer, zijn lichaam wilde meer, zijn hoofd wilde meer en zijn nieuwsgierigheid wilde meer.
Zijn hand gleed naar Runes middel, omsloot deze en drukte de jongen zo wat dichter naar zich toe. 'You're Wonderland.'

Hij voelde hoe lippen van de man een tegendruk leverden en kort opende hij zijn ogen, voor niet meer dan millimeters om het gezicht van de man tussen zijn lange, donkere wimpers door te bestuderen. Zijn reactie verraste hem zonder dat hij dit in zijn handelingen liet doorschemeren, maar persoonlijk had hij de lippen van een persoon zoals hij afgewezen. Hier had hij geen specifieke reden voor, eerder duizend door elkaar lopende verbanden, maar hij had zichzelf afgewezen, wist hij zeker om zichzelf de pijn te besparen. De pijn die twee onbestaande lippen hem in de toekomst zouden doen, maar hoe bewust de jongeman zich ook was van de pijn die hij Jenico ook kon doen, hij trok zich niet terug. Jenico was hem niet, hij was Jenico niet. Ze konden elkaars handelingen niet voorspellen, niet voor de ander en hooguit voor zichzelf. Zijn malende gedachten konden hem er niet van weerhouden zijn lippen op die van Jenico te houden, zacht en teder; Jenico was hem niet. Hoewel hij zichzelf zou afwijzen, hoefde het niet de keuze van de man te zijn; als hij zich aan deze freak wilde geven, dan hoorde je de jongen niet klagen. Het zorgde voor een nieuwe spanning door zijn tengere lichaam, als duizend volt elektriciteit die door zijn aderen raasde; een geheel nieuwe belevenis. Hij kende niet meer dan kennissen, zeldzame vriendschappen maar het lichamelijke contact zoals hij met de man beleefde had hij nooit beleefd. Zijn vingers krulden zich om zijn hals, streken de haren waar ze vanuit hier bij konden, terwijl hij luisterde naar de woorden van de man. Een sterke arm sloeg zich om zijn middel en dwong hem naar beneden; dichterbij, dichter tegen hem aan. Zijn handen gleden over de borst van de man, de perfect gebeeldhouwde lijnen en tot slot zijn onderbuik, waar krachtige blokken zich tegen zijn huid aftekende. Hij kende zijn belevenissen niet, maar elk had hem geschapen tot de persoon, het lichaam dat hij nu was. Het voelde prachtig, sterk en zijn lippen weken van zijn lippen, om een langzaam toch naar beneden te maken. Zijn oren gespitst op elk geluid dat de man maakte, elk woord dat zijn lippen verliet en een glimlach krulde zich om de lippen die zijn borstkas beroerden. Het was nieuwsgierigheid, pure nieuwsgierigheid die hen leek te drijven; nieuwsgierig naar het onbekende, want dit waren ze zeker voor elkaar; twee geheel andere werelden. Zijn handen streken over de stof die hem in de weg zat, terwijl zijn hakken zich in het gras groeven om hem de nodige houvast te geven; zich aan de man vastklampen zou hij niet. Ze waren vreemden, onbekende bekenden. Hij hechtte niet teveel waarde, zolang het nog niets betekende; dit was nieuw voor hem, allemaal nieuw. ‘No,’ prevelde hij uiteindelijk tegen de stof, die zijn eindpunt bereikte en zijn lippen bijna niets meer te bieden had. ‘I’m the Mad Hatter, the Cheshire Cat and even the March Hare. I’m the wicked, the interesting and you, you are my savoir. The one who tells me when to stop and the one to save my world.’ Zijn lippen bereikten het eind en enigszins teleurgesteld keek hij naar de stof, alvorens weer omhoog te klimmen en zijn gezicht boven die van de man te houden. Zijn donkere, reebruine ogen bestudeerden hem en een fijne glimlach krulde om zijn lippen. Zijn gezicht vond een plaats in de holte tussen zijn schouder en zijn hoofd, dicht tegen zijn hals, terwijl zijn handen zich onwillekeurig aan de stof vergrepen. Zijn lippen kwamen in de hals van de man te liggen en een zacht gelach streelde zijn huid. ‘This is Wonderland.’

Jenico had zijn ogen geopend, toen de jongen zijn hand over zijn borstkas had laten gaan. Jenico was zich bewust van zijn lichaam, dat er goed uitzag, gespierd was. Jaren van intensieve training zaten erin, jaren van elke dag trainen, jaren van uitputting. Maar nu, onder de aanraking van Rune, was hij angstig voor de reactie van de jongen. Hij sloot zijn ogen echter weer, toen Rune zijn lippen in een spoor naar beneden liet gaan en zacht beet hij op zijn onderlip, alsof hij enig geluid binnen wilde houden. Dit was een ontdekking naar het onbekende, want Rune was anders dan enig persoon wie hij ooit ontmoet had. Hij opende zijn ogen weer toen Rune sprak en keek naar de jongen, wiens lippen nu haast het einde van de stuk stof bereikt hadden. Hij beantwoordde de fijne glimlach en haast automatisch klemde hij zijn ene hand om Runes middel, terwijl zijn andere hand licht verstrengeld raakte in Runes haar, alsof hij hem wilde houden waar hij nu was. Een fijne rilling liep over zijn ruggengraat, bij de zachte lach van Rune, wat resulteerde in het feit dat diens adem licht over zijn hals streek. Zijn ogen waren weer gesloten, terwijl een glimlach zijn gezicht sierde. 'In that case I will not tell you to stop,' reageerde hij, waarna hij zijn hand, die eerder Runes middel had omklemd, naar zijn kin bracht, om zo Runes gezicht wat omhoog te tillen. Licht drukte hij zijn lippen weer op die van Rune, waarna hij de jonge jongen aan keek. Hoewel, jonge jongen... Rune leek jonger dan hij waarschijnlijk was, vermoedde hij. Niet dat hij zelf nu zo oud was, maar alsnog, hij was vierentwintig, werd volwassen geacht, terwijl Jenico soms ontzettend kinderlijk was. Geniet van je jeugd, want een leven als volwassene is moeilijk. Ja, degene die dat ooit tegen hem gezegd had, had niet meer gelijk kunnen hebben. 'I couldn't agree more with you,' antwoordde Jenico zacht, waarna hij een lichte kus op Runes neus drukte, om daarna met zijn hoofd op Runes kruin te rusten, gewoonweg genietend van diens aanwezigheid.

De woorden van de man lieten hem onwillekeurig glimlachen, terwijl zijn reebruine ogen zich weer op zijn gezicht vestigden, mede dankzij de warme hand die zijn gezicht deze kant op dwong. Zijn donkere ogen bestudeerden het gezicht van de man en concludeerden uit de korte bestudering dat zijn ogen veel gezien hadden, zijn huid veel gevoeld en zijn hart veel geleden; hij was sterk en kort tastten zijn vingertoppen langs dit gezicht. Gleden voorbij de donkere ogen en langs de stoppels die een klein deel van zijn gezicht bezet hielden, om uiteindelijk bij zijn lippen te eindigen. Zijn lippen voelden ruw, maar bij elke kus hadden ze een bepaalde tederheid die je niet bij zijn uitstraling zou verwachten. Een vreemd soort balans had zich in zijn lichaam genesteld, ondanks de ervaringen die hem misschien nog achterna zaten. Zijn vingers gleden weer weg toen het gezicht van de man dichter bij de zijne kwam tot zijn lippen een zachte kus op de zijne drukten. Het voelde prettig, voor zolang het moment duurde, waarna hij op zijn beurt werd bestudeerd. Ogen met die de wereld hadden gezien keken hem aan en kort beet Rune op zijn onderlip, alsof hij bang was voor de reactie die zou volgen, maar hetgeen waar hij bang voor was bleef uit. Hij werd op niets gewezen, behalve zijn gelijk, waardoor hij weer moest glimlachen. Een fijne, bescheiden lach, voordat hij zijn gezicht tegen de hals van de man verstopte. Hij voelde hoe Jenico’s kin een lichte druk op zijn kruin gaf en grinnikte zachtjes, zonder een daadwerkelijke reden voor zijn amuse waarbij zijn adem tegen de hals van Jenico kietelde. ‘Would you like a cup of tea?’ fluisterde hij vervolgens geamuseerd, terwijl zijn handen voorzichtig langs zijn borst omlaag streken en al wankelend op de rand van zijn shirt stil bleven staan.